زندگی نامه امام هادی علیه السلام

زندگینامه امام هادی علیه السلام

مشاهده متن کامل زندگینامه در ادامه مطلب….

“بهتر از نیکی، نیکوکار است،
و زیباتر از زیبایی، گوینده آن است
و برتر از علم، حامل آن
و بدتر از بدی، عامل آن است
وحشتناک تر از وحشت، آورنده آن است.”
{از سخنان گهربار امام هادی علیه السلام}

امامان و پیشوایان معصوم (ع) انسانهای کامل و برگزیده ای هستند که به عنوان الگوهای
رفتاری و مشعل های فروزان هدایت جامعه بشری از سوی خدا تعیین شده اند.
گفتار و رفتار و خوی و منش آنان ترسیم حیات طیبه انسانی و وجودشان تبلور تمامی ارزشهای الهی
است.
بدون شک، ارتباط با چنین چهره هایی و پیروی از دستورها و رفتارشان،
تنها راه دستیابی به کمال انسانیت و سعادت هر دو جهان است.
پیشوای دهم (ع) یکی از پیشتازان دانش و تقوا و کمال است
که وجودش مظهر فضائل اخلاقی و کمالات نفسانی و الگوی حق جویان و ستم ستیزان است.
امام ابوالحسن علی النقی هادی علیه السلام
ملقب به امام “هادی“،
دهمین پیشوای شیعیان
درنیمه ذیحجه سال ۲۱۲ هجری در اطراف مدینه در محلی به نام ” صریا” متولد گشت
آن حضرت و فرزند گرامی ایشان امام حسن علیهما السلام به عسکریین شهرت یافتند،
زیرا خلفای بنی عباس آنها را از سال ۲۳۳ به سامرا (عسکر) برده و تا آخر عمر پر
برکتشان در آنجا، آنها را تحت نظر قرار دادند.
امام هادی علیه السلام به لقبهای دیگری مانند:
نقی، عالم، فقیه، امین و طیب شهرت داشت
و کنیه مبارک ایشان ابوالحسن است
از آنجا که کنیه امام موسی کاظم و امام رضا علیهما السلام نیز ابوالحسن بود،
لذا برای اجتناب از اشتباه،
ابوالحسن اول به امام کاظم علیه السلام،
ابوالحسن ثانی به امام رضا علیه السلام
و ابوالحسن ثالث به حضرت هادی علیه السلام اختصاص یافته است.
پدر بزرگوارش امام جواد (ع)
و مادرش بانوی گرامی سمانه است که بانویی با فضیلت و با تقوا بود.
امام هادی (ع) در سن ۶ یا ۸ سالگی یعنی در سال ۲۲۰ هجری،
پس از شهادت امام جواد (ع) به امامت رسید.
مدت ۳۳ ساله امامت امام هادی (ع) با خلفای معتصم، واثق، توکل، منتصر، مستعن و معتز معاصر بود.
عظمت شخصیت امام هادی (ع) به قدری زیاد است که دوست و دشمن را به اعتراف واداشته
است.
قسمتی از این اعترافات مبنی بر شخصیت آن امام به لحاظ اخلاقی و بخشی دیگر ناشی
از ابعاد علمی آن حضرت و شمه ای، نتیجه کراماتی است که از آن بزرگوار صادر شده است.

ابن صباغ مالکی در کتابی موسوم به فصول المهمه خطوط واضحی از سیمای تابناک فضایل و
ویژگی های اخلاقی امام هادی (ع) قهرمان شکست ناپذیر عصر متوکل عباسی را ترسیم می
کند!
«فضل و دانش امام دهم شیعیان بر اوج قلل بلند پایه عالم بشریت نقش بسته بود و رشته
های مشعشع آن بر اختران آسمان سر می سایید. نیکی ها و اخلاق پسندیده او را نمی توان
در شمار عدد ذکر نمود. اما می شود به افتخارآمیزترین آنها که موجب حیرت است بسنده
کرد. او جمیع صفات نیک و مفاخر معنوی را یک جا در وجود داشت. ابعاد وسیع و منبع
فیاض حکمت و دانش او بر لوح سرشتش ثبت شده و بدین سبب او از ناشایسته ها و آلایش ها
به دور و برکنار است.»
امام هادی (ع) دارای نفس زکیه و عزمی راسخ و همتی عالی بود که هرگز احدی از مردم را
نمی توان در مقایسه با او همتا و همسان دانست.
ابن شهر آشوب از رجال حدیث نقل می کند که
او نیک سرشت ترین و پاک ترین روش را در میان جامعه دارا بود،
راستگوترین افراد جامعه محسوب می شد،
به هنگام سکوت، شکوه هیبت و تشعشع وقار، چهره او را دربرمی گرفت
و چون لب به سخن می گشود، گزیده و نغز می گفت
به طوری که شعاع کلامش روح آدمیان را سحر می کرد.
در وجود مقدس امام هادی (ع) ویژگی های اخلاقی پسندیده می درخشید.
امامت، کمال و دانش و فضیلت و سرشت و اخلاق نیک از فرازهای اخلاقی این امام همام است.
خداوند به قدرت بی منتها و دانش وسیع خود، گنجینه هایی از دانش خود را بر خاندان
رسالت افاضه و موهبت فرموده و ایشان را به زیور دانش آراسته است، این گنجینه ها،
مجموعه اسرار علوم و معارف است که خداوند آن را دراختیار امامان شیعه که راهبران
حقیقی بشر هستند، قرار داده است.

مرقد مطهر پیشوای دهم- عراق/ سامراء
امام هادی (ع) که در زمره امامان شیعه و از خاندان رسالت است،
نیز از ویژگی دانشی گسترده و جامع برخوردار است،
طوری که سمبل های دانش و فرهنگ وی،
عقول را حیران و اندیشه ها را به اعجاب واداشته است.
امام دهم همچون پدران و اجداد بزرگوار خود در علم و دانش سرآمد روزگار بود.
درخشش او در مدت حیاتش احترامی شگفت در قلوب همگان ایجاد کرده بود.
کسی را در عصر پیشوای دهم، توان نگاهی ممتد و حتی لحظه ای کوتاه به چهره او نبود.
به محض نظر به رخسار پرفروغش آثار ضعف و سستی و ترس بر قلب ها سایه می افکند.
در کتاب های تاریخی آمده است که حضور امام در هر مجلسی مورد تجلیل و احترام عمیق بود
و خواسته و ناخواسته اطرافیان را تحت تأثیر و نفوذ قرار می داد
و همنشینان وی همواره آرزوی مجالست و مراودت او را در سر داشتند.
با آنکه متوکل بارها در صدد بود تا به بهانه قیام مسلحانه امام دهم را از میان بردارد،
ولى هیچ گاه به این بهانه دست نیافت.
با این حال، نتوانست حیات شریف آن حضرت را که مانع خودکامگى هاى او
به عنوان محور تفکر اسلامى بود
وهمچون مرکزى که شیعیان بر گرد آن پروانه ‏وار مى چرخیدند، تحمل کند،
لذا ایشان را بنا به روایتى، در تاریخ سوم رجب سال ۲۴۵هجرى به شهادت رساند.
امام دهم در حالى که هشت سال و پنج ماه از عمر شریفشان مى گذشت،
به مقام امامت نایل شدند
و پس از سى و سه سال به شهادت رسیدند
و در سامرا دفن شدند (صلوات الله و سلامه علیه و على آبائه و أبنائه الطاهرین).
از بیانات گهربار آن حضرت است که فرموده اند:
«الحکمه لا تنجع فی الطبائع الفاسده»
حکمت در نهاد فاسد تأثیر نمى کند.

در خاتمه باید متذکر شویم که امام هادی (ع) اصحاب فراوانی دارند
که بسیاری از آنها فخر شیعه هستند
و از جمله‌ آنهاحضرت عبدالعظیم حسنی است که در شهر ری مدفون است.
او از اعاظم روات است و حضرت هادی به او خیلی احترام می گذاردند