چرا صدر و ذیل ماه شعبان رحمت است؟
چرا صدر و ذیل ماه شعبان رحمت است؟ آیتالله جوادی آملی گفتند: رحمت بودنِ صدر و ذیل ماه شعبان برای این است که نبیّ رحمت شبها را به نماز و روزها را به روزه میگذراند. یعنی این زمان را این متزمن پربرکت کرد، همانطوری که مکان را این متمکن پربرکت میکند. به گزارش خبرگزاری […]
به گزارش خبرگزاری اهلبیت(ع) ـ ابنا ـ آیت الله العظمی جوادی آملی در درس اخلاق هفتگی خود ضمن تبریک اعیاد شعبانیه به بیان نکات اخلاقی صلوات شعبانیه امام سجاد علیه السلام پرداخته گفت: وجود مبارک امام سجاد(سلام الله علیه)، دعای او و زیارت او، با تعلیم آمیخته است. آن امام همام در لابهلای دعا همان ﴿یُعَلِّمُهُمُ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَهَ﴾ را بیان میکردند.
ایشان ادامه دادند: در صلوات شعبانیه، انسان خود را در سایه رحمت بیانتهایی که خدا نصیب پیامبر میکند مشمول ادعیه سِعه رحمت ذات اقدس الهی مینماید. در این دعا به خداوند عرض میکنیم که پیامبر (ص) را شفیع ما قرار بده؛ «وَاجْعَلْهُ لی شَفیعاً مُشَفَّعاً وَطَریقاً اِلَیْکَ مَهیَعاً»، در این جمله حضرت سجاد علیه السلام به خدا عرض میکند: خدایا این ماه ماه پیامبر و صدر و ذیل این ماه، رحمت است و رحمت بودنِ صدر و ذیل این ماه برای این است که نبیّ رحمت شبها را به نماز و روزها را به روزه میگذراند. یعنی این زمان را این متزمّن پربرکت کرد، همانطوری که مکان را این متمکّن پربرکت میکند.
این مرجع تقلید در بیان دلایل عظمت و رحمت ماه شعبان گفتند: شب و روز ماه شعبان با عبادت پیغمبر زینت گرفت، یعنی سنّت او، عادت مستمرّ او، این بود که شبها را زندهدار, روزها را روزه می گرفت، و لذا این پیامبر است که این این ماه را ماه رحمت کرده است.
این استاد برجسته حوزه علمیه قم در ادامه با اشاره به فرازهایی از صلوات شعبانیه که در آن بندگان از درگاه خداوند همراهی و تبعیت از وجود مبارک پیامبر را می خواهند، افزود: در همین دعای نورانی، وجود مبارک امام سجاد(سلام الله علیه) به ما آموخت که بگوییم خدایا اولاً ما را همراه و در کنار پیامبر قرار بده ، ثانیاً نبوّت، رسالت و وحی او را برای من یک طریق باز قرار بده که من اگر بخواهم آن را بپیمایم هیچ کسی مزاحم من نباشد.
آیت الله جوادی آملی با بیان اینکه خدمت به وحی و نبوت بهترین راه رسیدن به مقصد الهی است، گفتند: اگر کسی واقعاً در خدمت وحی و نبوت بود این شخص یک طریق مهیعه و راحت دارد، که نه بیراهه میرود نه راه کسی را میبندد و اگر ـ خدای ناکرده ـ مشکلی داشت این راه بسته می شود و این راهِ بسته به مقصد نمیرسد همان که فرمود: ﴿فَهُمْ فِی رَیْبِهِمْ یَتَرَدَّدُونَ﴾؛ شک و تردید باعث عجز است، ولی اگر انسان وارد یک طریق مهیعه شد مرتب بدون مزاحمت به مقصد میرسد.
منبع: ابنا
دیدگاهتان را بنویسید