یک روزه، به اندازه یکسال ثواب کنید (ویژه نامه میلاد حضرت محمد مصطفی (ص) و امام صادق (ع))

۱۷ ربیع الاول سالروز ولادت پیامبر اکرم حضرت محمد (ص)، اگر چه در تاریخ ولادت پیغمبر اسلام (ص)، اختلاف نظر وجود دارد اما عموم سیره نویسان اتفاق دارند که تولد پیامبر گرامی در عام الفیل، سال ۵۷۰ میلادی بوده است. و از آنجایی که آن حضرت به طور قطع، در سال ۶۳۲ میلادی درگذشته است، و سن مبارک او ۶۲ تا ۶۳ بوده است. بنابراین، ولادت او در حدود ۵۷۰ میلادی خواهد بود. اکثر محدثان و مورخان بر این قول اتفاق دارند که تولد پیامبر، در ماه ‏ربیع الاول بوده، ولی در روز تولد آن حضرت اختلاف دارند. در میان محدثان شیعه معروف است که آن حضرت، در روز جمعه، هفدهم ماه ربیع الاول، پس از طلوع فجر چشم به دنیا گشود.

در سیره پیامبر (ص) آمده است که ایشان روزهای دوشنبه و پنج شنبه را روزه می‏گرفتند و می فرمودند: اعمال در روز دوشنبه و پنجشنبه به آسمان بالا می ‏رود و دوست دارم که عمل من در حالى که روزه ‏دار باشم بالا رود.

همچنین در مفاتیح الجنان آمده است که روزه در چهار روز سال ثواب بسیار دارد:

۱-روز ۱۷ ربیع الاول: روز ولادت پیامبر اکرم، کسی که این روز را روزه بدارد خداوند برای او ثواب روزه یکسال را مقرر فرماید.

۲- روز ۲۵ ذیقعده: روز دحوالارض. امام علی (ع): اگر کسی شب را به عبادت بپردازد و روزش را روزه بگیرد پاداش عبادت یکصد سال را دارد.

۳-روز عید غدیر: روز ولایت و امامت، برابر با روزه عمر دنیا و کفاره ۶۰سال گناه است.

۴- ۲۷ رجب: روز مبعث می باشد. روزه گرفتن در این روز برابر است با روزه هفتاد سال.

اعمال روز ۱۷ ربیع الاول:

۱-غسل

۲-روزه: از برای آن فضیلت بسیار است و روایت شده هر که این روز را روزه بدارد ثواب روزه ی یک سال را خدا برای او می نویسد و این روز یکی از آن چهار روز است که در تمام سال به فضیلت روزه ممتاز است.

۳-زیارت: زیارت حضرت رسول صلّی الله علیه و آله و سلّم و همچنین زیارت امام امیرالمؤمنین علیه السّلام .

۴-نماز: دو رکعت نماز که در هر رکعتی یک مرتبه حمد و ۱۰مرتبه سوره قدر و ده مرتبه سوره اخلاص بگزارد و پس از نماز در محلّ نماز بنشیند و دعائی که روایت شده است بخواند.

۵-تصدّق و خیرات: مسلمانان این روز را تعظیم بدارند و تصدّق و خیرات نمایند و مؤمنین را مسرور کنند و به زیارت مشاهد مشرّفه بروند.

۶-عید گرفتن: به آنچه موافق حقیقت عید است (عمل کند) یعنی به آنچه که در شرع وارد گشته نه آنچه خلاف مقرّرات شرع باشد همچنان که عادت و سنّت پاره ای از نادانان است که به لهو و لعب بلکه پاره ای از افعال حرام می پردازند. برای هر مجلسی لباس مخصوصی و زینتی مناسب آن لازم است و لباس شایسته ی اهل چنین مجلس(ی)، لباس تقوا و تاج آنها، تاج کرامت و وقار می باشد؛ یعنی لباس اهل این مجلس تخلّق به اخلاق حسنه و تاج معارف ربّانیه و تطهیر آنها، پاکیزه ساختن دل از اشتغال به غیر خدا و بوی خوش ایشان، ذکر خدا و درود بر رسول خدا و آل طاهرین او{علیهم السّلام} است.

منابع

بحارالانوار، ج۱۵، ص۲۵۷ — امالی صدوق

بحارالانوار، ج۱۵، ص ۲۸۸ — الفضائل