آیات قرآنی سوره نحل

سوره نحل

درآن سه آیه مى باشد آیات۱- ۱۶-۴۳

درآن سه آیه مى باشد آیات ۱- ۱۶-۴۳

ا- (أتى أمر الله فلا تستعجلوه.) [۱]

فرمان خدا (مجازات مشرکان و مجرمان) فرارسیده است براى آن شتاب نکنید.

از امام صادق (علیه السلام ) روایت شده که فرمودند:

هرگاه خداوند اراده فرماید تا قیام قائم (علیه السلام ) صورت پذیرد، جبرئیل را به صورث یک پرنده سفید درآورده که یک پا بر کعبه و یک پا بر بیت المقدس قرار مى دهد و با بلندترین صدا فریاد مى زند :

” أتى امر الله فلا تستعجلوه ” فرمان خدا آمد تعجیل مکنید آنگاه امام صادق (علیه السلام ) فرمودند: در این هنگام حضرت قائم (علیه السلام ) در کنار مقام ابراهیم حاضر مى شوند و دو رکعت نماز مى خوانند. [۲]

۲- (وعلامات وبالنجم هم یهتدون.) [۳]

و نشانه هایى قرار داده و آنها به وسیله ستارگان هدایت مى شوند.

داود جصاص گفت: از امام صادق (علیه السلام ) شنیدم، که فرمود:

مقصود از “نجم ” رسول الله (صلی الله علیه و آله ) است، و “علامات ” امامان (علیهم السلام ) مى باشند.[۴] (که بارها پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله ) فرمودند: اول آنها على علیه السلام و آخرینشان المهدى (علیه السلام ) است).

۳- (فاسألوا أهل الذکر إن کنتم لاتعلمون.) [۵]

اگرنمى دانید از اهل دانش سؤال کنید.

((اهل الذکر)) آل محمد (علیهم السلام ) مى باشند.

مردى به نام حرث می گوید:

از أمیرالمؤمنین على (علیه السلام ) درباره آیه ” فاسألوا اهل الذکر” سؤال نمودم حضرت فرمود: به خدا سوگند درست است که ما ” اهل ذکر” و ما اهل علم ” و ما ” معدن التنزیل ” هستیم. از پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله ) شنیدم که مى فرمود:

منم شهر علم و على درب آن، هر کس طالب علم است از درب آن وارد شود. [۶]

از عبدالله عجلان از امام باقر(علیه السلام ) تفسیر کلام خدا ” فاسألوا اهل الذکر ” روایت شده که رسول الله (صلی الله علیه و آله ) فرمود:

مقصود از “ذکر”منم و “اهل الذکر” امامان (علیهم السلام ) (که اول آنها أمیرالمؤمنین على (علیه السلام ) و آخرینشان حضرت قائم (علیه السلام ) مى باشد. [۷]

پی نوشت:

[۱]  نحل آیه ۱

[۲]   غایه المرام ، ص ۷۲۷ – اثبات الهدی ، ج ۷ ص ۱۰۲

[۳]   نحل ، آیه ۱۶

[۴]  الف ) شواهد ا لتنزیل ، ج ۱ ص ۳۲۷ – ب ) غایه المرام ، ص ۷۳۷ – ج ) تفسیر فرات بن ابراهیم کفی ، ص ۴۳۲

[۵]  نحل ، ۴۳

[۶]  شواهد ا لنتزیل ج ۱ ، ص ۳۳۴

[۷]  الف ) اصول الکافی ، ج ۱ ص ۴۰۳ – ب) تفسیر برهان ، ج ۲ ، ص ۳۷۰